“Kung mamamatay ka bukas, bakit hindi pa
ngayon?” Ang sarap sabihin ng linyang ‘to sa mga taong nanakit sa ‘tin,
pinaglaruan ang feelings natin, pinaasa tayo, pinagmukhang tanga, pinaghintay
sa wala, at winasak ang pagka-virgin natin este puso nating tunay na
nagmamahal. Haha! Minsan nga biruan pa ang linyang ito eh sa mga kaibigan natin
o sa pa-Q&A portion sa mga Miss Gay Batungbakal. Pero once we experience
death or a near death phenomenon doon lang natin mare-realize how serious it
is.
Death? Madaming natatakot dito pero madami
ring ginagawa itong biro. Katulad na lang sa mga comedy movies na kunwari ang
patay ay may bulak pa sa ilong tapos biglang gigising at mananakot kahit hindi
naman nakakatakot. O kaya naman ‘yung nauso dati na Death Clock sa internet
wherein you can check kung kailan ka mamamatay at sa kung paanong paraan. Wow
ha ginamit pa ang internet para mag-predict kung kailan ka mate-tegi boom boom.
O katulad na lang ng laging sinasabi ng papa ko noon tuwing umiinom siya ng
alak, “Kung mamamatay ka, mamamatay ka.” Now, sadly, he’s gone. Naalala ko pa
‘yung mukha ni papa when he was confined in the hospital talagang he was
struggling to get his life back. Alam kong ‘yung moment na ‘yun hindi na niya
masabi ang favorite line niya, hindi na niya mabiro pa ang tadhana because it
was playing its tricks on him na.
Hindi naman importante ang death eh, kundi
ang life natin. We will never value our lives or even just be serious about
living and taking good care of our body na hiniram lang natin sa Diyos if hindi
natin maranasan ang muntikan ng pagkawala nito sa ‘tin. ‘Di ba nga sabi nila sa
love daw, you will never know the value of what you have until you lose it,
same thing goes with “life”. At noong December 16, 2015 I had a close encounter
with death.
It was an ordinary day for me sa work ko
sa J.Co Greenhills, gawa ng donuts at tulong na rin sa pag-pack ng donuts para
sa mga customers. Until night struck, since I was part of the closing team, we
have to clean the store na. Ang lakas kong maka-Snow White na parang naglilinis
ng bahay ng seven dwarfs. Hugas dito, hugas doon. Mop pa more. Walis pa more. Nung
umpisa pa lang ng aking paglilinis ay nag-a-amoy gaas na sa paligid that even
caught the attention of our manager at kaya nagpahanap siya agad ng guards to
check up on it. At habang wala pa ang guards, siyempre tuloy pa rin ang
paglilinis ko. Binuksan ko na ang ilalim ng sink to clean our grease trap. Nakakasulasok
na amoy ang sumalubong sa ‘kin, kadiring amoy ng gaas na pati mga co-workers ko
ay amoy na amoy na. Dinoble ko na ang face mask ko para maibsan ang amoy, I
cleaned the thing for like 15 minutes and it only took me that short amount of
time to have that near encounter with kamatayan. After cleaning, I felt unease.
Parang may gumuhit na kung ano sa loob ng tiyan ko. I went to the bar area para
maghugas ng kamay and there I suddenly felt shortness of breath. Lumabas na ako
ng store para makahinga ng maayos. I unbuttoned my clothes and shred it off of
me. Then, I started to get fidgety. My vision kept on getting hazy. Until I got
dizzy then wobbly, sobrang blurred na ng paningin ko and I was still gasping
for air. Lumabas ‘yung isa kong co-worker to check on me. I asked for a paper
bag so I could breathe through it. Hanggang naisip ko na I was
hyperventilating. I was breathing through and through that paper bag then I
felt that pain in my stomach again. Kaya tumakbo na ako sa second floor namin
while I still have energy, I went straight to the restroom and I plunged my
face in the toilet bowl and vomited to death. Another co-worker came into
rescue, hanggang may dumating na medical assistance na pinatawag ng manager ko.
While the first aider was checking on me, I was still catching my breath. Hindi
pa rin ako makahinga ng maayos tapos biglang sumakit na naman ang tiyan ko but
this time the pain crawled up to my back. Ang sakit! Ang sarap magmura! Tinatanong
na niya ako kung gusto ko daw magpapunta ng hospital, I said no. Kasi ayokong
maging burden pa sa mga tao sa store namin at ayokong mag-alala ang pamilya ko.
Kaya ko ‘to! Kaya he asked me na lang to lie down and to raise my feet above a
table. Medyo nag-cease na ‘yung sensation ng sakit ng tiyan ko and my breathing
slowed down until I fell into sleep. Sabi ko na sa inyo para akong si Snow
White eh, kung siya ay muntikan ng ma-tegi sa poisoned apple, ako naman sa
poisonous gas. But sadly, walang Prince Charming na dumating para iligtas ako
with a true love’s kiss.
Good news! Nakauwi pa naman ako ng buhay.
Thanks be to God! Grabe, ang experience na ‘yun, I wasn’t only gasping for air
but for my life. While all that chaos was happening, iniisip ko, “I can’t die
now. Madami pa akong hindi nagagawa sa buhay.” Buti na lang talaga hindi pa ako
kinuha ni Lord. Kaloka, wala pa nga akong nagiging first boyfriend eh, sayang
naman ang sexy body ko kung walang makakatikim sa ‘kin at made-deds na lang
agad ako. Haha! Kidding aside, I realized so many things, na pa’no kung tuluyan
na pala akong hindi nakahinga at na-suffocate to death ng hindi ko lang man
nayakap at nahalikan ang mama ko, o nasabi kung ga’no ko kamahal ang mga
kapatid at pamangkin ko, o nakapag-gala for the last time with my dear cousins,
nakapag-bonding with my superfriends, at nakapagpasalamat muli sa mga
supporters ko na nagbabasa ng mga libro ko. Pa’no na lang nga kung namatay na
pala ako bigla? Maaalala ba ako ng mga tao o makakalimutan na lang pagkalipas
ng ilang buwan ng aking pagpanaw? But above all, will I enter heaven or hell? Ang
daming pumasok sa isip ko sa mga oras na nangyayari ang malla near death
experience ko. But something I said to myself, life’s too short kaya I will
live my life to the fullest, I will be a good son of God, I will say what is
right and do what is right. Kaya, thank God everyday para sa buhay na
ipinagkaloob niya sa ‘tin. Praise Him! ^^
No comments:
Post a Comment